- Katılım
- 31 Eki 2023
- Konular
- 399
- Mesajlar
- 616
- Tepkime puanı
- 2
- Çevrimiçi zaman
- 0
Aşk bu dünyanın ölçüleriyle açıklanamaz sevgili...
O ilkel bir acıdır, yaban bir ağrıdır...
Gelir ve içimizdeki o çok eski bir şeye dokunur...
Sonra bir perde açılır ve yolculuk başlar...
Bu yolculukta artık para, tarifeler,beklentiler, randevular, taksitler,
iş, anneler ve korkular yoktur...
Aşkın kendi gerçekliği vardır sevgili...
İnsan bir başka ışığa teslim olur...
Aşkta yarın yoktur sevgili...
Zaman ileri doğru değil, içeri, yüreklere, derinlere doğru işlemeye
başlar, bilgeleşir...
Hiç bilmediği sezgileriyle buluşur...
Yükü çok ağırdır, kendiyle buluşmuştur...
Hem dışındadır dünyanın,hem de ortasında...
Hindistan'da Ganj Nehri'nin kıyısında yakılan yoksul adamın hissettikleri de onunladır, yitirdikleri de...
New York'ta, bir sokakta, o kartondan kulübesinde yaşayan kadının çıplak yalnızlığı da...
Her şey onunladır, ona emanettir sanki, ama o, çıldırtıcı bir yalnızlık içindedir yine de...
Aşkın kültürlü olmakla, bilgili olmakla da ilgisi yoktur Sevgili, kanımıza karısan ilkel acı, O yaban ağrıyla hiçbir kitabın yazmadığı hakikatlere daha yakınızdır, inan...
Kim demişti hatırlamıyorum,aşk varlığın değil,yokluğun acısıdır diye...
Belki de bu yüzden ilk gençliğimde, o yoğun aşık olduğum yıllarda, gözüme uyku girmez, Dudağımda bir ıslıkla bütün gece şehri, o karanlık, o hüzünlü sokakları dolaşır, İnsanları uykularından uyandırmak isterdim...
Uyanıp,içimde derin bir sızıyla uyanan o derin sancının acısına ortak olsunlar diye...
Aşk çok eski bir şeydir sevgili...
Onun içinden o çileli çocukluğumuz geçer...
Sevdiğimiz insanların çocuklukları da...
Oradan üvey anneler, eksik babalar, parasız yatılılar geçer...
Ve sonra aşk bütün bunları alır, daha da eskilere gider, hep o ilkel acıya, o yaban ağrıya...
İnsan bazen nedensiz yere umutsuzluğa kapılır...
Kimselere veremez sevgisini, kimselere kendini anlatamaz, evlere kapanır
O ilkel bir acıdır, yaban bir ağrıdır...
Gelir ve içimizdeki o çok eski bir şeye dokunur...
Sonra bir perde açılır ve yolculuk başlar...
Bu yolculukta artık para, tarifeler,beklentiler, randevular, taksitler,
iş, anneler ve korkular yoktur...
Aşkın kendi gerçekliği vardır sevgili...
İnsan bir başka ışığa teslim olur...
Aşkta yarın yoktur sevgili...
Zaman ileri doğru değil, içeri, yüreklere, derinlere doğru işlemeye
başlar, bilgeleşir...
Hiç bilmediği sezgileriyle buluşur...
Yükü çok ağırdır, kendiyle buluşmuştur...
Hem dışındadır dünyanın,hem de ortasında...
Hindistan'da Ganj Nehri'nin kıyısında yakılan yoksul adamın hissettikleri de onunladır, yitirdikleri de...
New York'ta, bir sokakta, o kartondan kulübesinde yaşayan kadının çıplak yalnızlığı da...
Her şey onunladır, ona emanettir sanki, ama o, çıldırtıcı bir yalnızlık içindedir yine de...
Aşkın kültürlü olmakla, bilgili olmakla da ilgisi yoktur Sevgili, kanımıza karısan ilkel acı, O yaban ağrıyla hiçbir kitabın yazmadığı hakikatlere daha yakınızdır, inan...
Kim demişti hatırlamıyorum,aşk varlığın değil,yokluğun acısıdır diye...
Belki de bu yüzden ilk gençliğimde, o yoğun aşık olduğum yıllarda, gözüme uyku girmez, Dudağımda bir ıslıkla bütün gece şehri, o karanlık, o hüzünlü sokakları dolaşır, İnsanları uykularından uyandırmak isterdim...
Uyanıp,içimde derin bir sızıyla uyanan o derin sancının acısına ortak olsunlar diye...
Aşk çok eski bir şeydir sevgili...
Onun içinden o çileli çocukluğumuz geçer...
Sevdiğimiz insanların çocuklukları da...
Oradan üvey anneler, eksik babalar, parasız yatılılar geçer...
Ve sonra aşk bütün bunları alır, daha da eskilere gider, hep o ilkel acıya, o yaban ağrıya...
İnsan bazen nedensiz yere umutsuzluğa kapılır...
Kimselere veremez sevgisini, kimselere kendini anlatamaz, evlere kapanır
