Eyaz'ın elinde yakuttan bir kadeh vardı. Değeri hadde hesaba gelmezdi kadehin görenlerin gözlerini kamaştırırdı.

Padişah ''At onu yere Eyaz'' dedi. Eyaz kadehi yere öyle bir çaldı ki kadeh belki yüz parça oldu her parçası bir köşeye dağıldı. Etrafta bulunan herkesi bir heyecandır sardı. Hepsi Eyaz'a bakakaldılar. ''A şaşkın'' dediler. ''Onun değerini Allah'tan başka kimse bilemez sense onu yerlere attın kırıverdin utan!''
Eyaz halkın bu heyecanını görüp gülümsüyor kimseden çekinmeden öylece bekliyordu. Bir başkası: ''A köle'' dedi ''Bu cihanı aydınlatan kadehi neden böyle kırıverdin?''

Eyaz dedi ki: ''Padişahın emrini yerine getirmek bence kainattaki her işten daha yüce bir iştir. Sen kadehe bakarsın ama ben padişahın emrinden başka birşeye bakmam. Çünkü onun kölesiyim ben.

Kul emre uyan kişiye derler. Hem kadeh dediğin ne ki? Onun emrinden daha değerli değil ya!''

Mantuku't Tayr